Σύντροφοι/σσες και φίλες/οι
Χωρίς αμφιβολία πολιτική και εξαπάτηση είναι αδιαχώριστες.
Η χειραγώγηση παραμένει πάντα το ζητούμενο, η γη της επαγγελίας για κάθε εξουσιαστή μικρότερο ή μεγαλύτερο. Είτε πρόκειται για καταστάσεις απλούστερες είτε για περισσότερο σύνθετες. Η συνταγή αξεπέραστη: η δοσμένη «αφετηρία» να μην αμφισβητείται, οι «υποψιασμένοι» να απομονώνονται, η δοσμένη «τελική κατεύθυνση» να αφήνει στα μισά του δρόμου, αν όχι στα σπάργανα, κάθε προσπάθεια προσέγγισης της πραγματικότητας.
Η περίπτωση της «σύλληψης» στην Γερμανία του Μ. Χριστοφοράκου πρώην διευθυντικού στελέχους της Ζήμενς Ελλάς είναι χαρακτηριστική. Η προβολή των «συνθηκών» της «σύλληψης» ως το σημαίνον ζήτημα των εξελίξεων έρχεται να σκεπάσει τους συνολικότερους όρους της υπόθεσης, και κυρίως την διαπραγμάτευση ως σταθερό χαρακτηριστικό της σχέσης, που διέπει τους ποικιλώνυμους διαχειριστές της (πολιτικούς, δικαστικούς, δημοσιογράφους, οικονομικούς παράγοντες κα). «Σύλληψη», λοιπόν, ή «παράδοση» ή «κάτι» ανάμεσα; Και εδώ ακριβώς έρχεται η εστίαση στα διάφορα μέρη, δικαστικά ή άλλα, απαραίτητη για την μετακίνηση του λεγόμενου δημόσιου ενδιαφέροντος από την ουσία. Ερωτήματα του είδους «γιατί τώρα» ή «γιατί εκεί» έρχονται να απαντηθούν με «επιχειρήματα» που δεν κατακερματίζουν απλά την πραγματικότητα, αλλά κυριολεκτικά της αλλάζουν τα φώτα!!!
Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι γλαφυρές περιγραφές της «ανακάλυψής» του από …ιδιωτικό ερευνητή, των πάνοπλων ειδικών κατασταλτικών δυνάμεων του γερμανικού κράτους που έφεραν με «αποφασιστικότητα» εις πέρας την «επιχείρηση», οι διαβεβαιώσεις ότι ο «συλληφθείς» (παραληφθείς) δεν έφερε …αντίσταση, που έρχονται να σφραγίσουν την αληθοφάνεια ενός κακότεχνου σκηνικού. «Παράνομος», λοιπόν, ο «συλληφθείς» ή μήπως ουδέποτε βρέθηκε εκτός της προστασίας των νόμων και των αρμόδιων κατά τόπο κρατικών οργάνων, ύστερα τουλάχιστον από την δημοσιοποίηση της εμπλοκής του; Ξαφνικά δήλωσε διατεθειμένος να προβεί σε μια ελεγχόμενη «ομολογία» και ζήτησε προστασία επικαλούμενος «κίνδυνο για την ζωή του» σε περίπτωση «εκδόσεώς» του στο ελληνικό κράτος, ή μήπως ουδέποτε βρέθηκε έξω από το δίκτυ προστασίας των γνωστών «ευαγών» ιδρυμάτων (κατά κόσμον μυστικών υπηρεσιών);
Βέβαια, κάθε διαχείριση έρχεται να διαπραγματευθεί και τους όρους χειρισμού και διάφορων «απρόβλεπτων» παραγόντων ή «τυχοδιωκτικών» περιπτώσεων (βλ. Καραβέλα, που για την ώρα έχει προτιμήσει να εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω προφυλακισμένα μέλη της οικογένειας του…), που δεν προσανατολίζονται στην ανάληψη ή στον προσδιορισμό της πολιτικής τους ευθύνης (λ.χ. ο Χριστοφοράκος ανέλαβε την ευθύνη για τις «δωρεές» σε πολιτικά κόμματα και πολιτικούς, αλλά «μέχρι εκεί»…).
Παρ’ όλα αυτά κάθε «ξεκαθάρισμα» εξουσιαστικών λογαριασμών προχωρά κατά περίπτωση χωρίς να διακυβεύεται αυτό καθαυτό από τις συνήθεις τελικά «ιδιαιτερότητες».
Το ξαναμοίρασμα της πίττας δεν στοχεύει να «περιορίσει» κάποιους συνδαιτυμόνες στο εξουσιαστικό φαγοπότι στο ρόλο του «χαμένου» ή να στείλει στα ύψη κάποιους άλλους.
Στόχος είναι να βγει απ’ αυτή τη διαδικασία ενισχυμένη η κυριαρχία στο σύνολό της, έστω και αν επιφανειακά προβάλλεται η ενδυνάμωση «ακραίων» σχηματισμών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση οι εκλογές παραμένουν ένα εργαλείο, αλλά δεν αποτελούν το μόνο. Η αποσυμφόρηση των εξουσιαστικών προβλημάτων επιτυγχάνεται σταθερά με την «επιλογή» εναλλακτικών δρόμων αντιθετικών, όχι στην πολιτική αυτή καθεαυτή, αλλά σε συγκεκριμένες εκφράσεις της. Τότε είναι που οι «εναλλακτικές» πλειοψηφίες μεγαλοπιάνονται αναλογιζόμενες τα κινηματικά κέρδη που προσφέρονται, πρόσκαιρα μεν, αφειδώς δε σε κάθε θιασώτη παρόμοιων λογικών.
Και είναι βέβαιο, όπως άλλωστε έχει συμβεί και στο παρελθόν, ότι όταν οι κυρίαρχοι νιώθουν αποδυναμωμένοι ύστερα από το πέρας μιας εκλογικής διαδικασίας καταφεύγουν στην σκλήρυνση του κατασταλτικού τους προσώπου αναζητώντας εκ νέου τους όρους διασφάλισης του κοινωνικού ελέγχου. Πρωταρχικός στόχος οι απόκληροι, οι πλέον αδύναμοι, οι στρατιές των εξαθλιωμένων που βρίσκονται στους δρόμους ανεξαρτήτου καταγωγής και φυλής δήθεν παράταιροι στην «κοινωνική» θέληση για τάξη και ασφάλεια, αλλά και όσοι αγωνίζονται με πείσμα και συνέπεια ενάντια στην κρατική λαίλαπα.
Μόνο που οι απλουστεύσεις όσον αφορά τις απαντήσεις αποδεικνύονται συνήθως ανεπαρκείς, και τα αποτελέσματα άκρως βραχυπρόθεσμα. Και τα θεωρούμενα κεκτημένα απλώς ανύπαρκτα. Ίδωμεν…
Ο Κύκλος Σύνταξης της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
(πηγή :http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=241&Itemid=1)
