Από θαύμα σώθηκε η ζωή ενός νεαρού εργάτη που δούλευε στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου που κυριολεκτικά βούτηξε στο κενό από το τέταρτο στο πρώτο υπόγειο του εργοταξίου.
Το προχθεσινό ατύχημα, ήταν το τέταρτο κατά σειρά,
και ευτυχώς όχι πολύ σοβαρό, αφού ο 30χρονος
μετανάστης απο την Αλβανία που έπεσε στο κενό έχει χτυπήσει το χέρι, τον αστράγαλο και στο θώρακα του. Νοσηλεύεται στο Βενιζέλειο, και ευτυχώς δεν κινδυνεύει η ζωή του.
Το νέο αυτό περιστατικό, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά, για το πώς είναι δυνατόν να εξακολουθούν να μην λαμβάνονται μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους, που εξακολουθούν κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες παρ
ά το σάλο που έχει προκληθεί.Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι που σηκώνουν στις πλάτες τους το χρονοδιάγραμμα και την εξέλιξη της υλοποίησης του μεγαλεπήβολου έργου, παίζουν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του έργου στην πόλη.
(πηγή : http://www.patris.gr/articles/149799?PHPSESSID=84c02fb420f5170ea22a7a287162a931)
.
"Εργατικά ατυχήματα ή η καπιταλιστική κατακρεούργηση του σώματος και της ζωής των μισθωτών".
Από τα 150 εκατομμύρια εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχεδόν 10 εκατομμύρια το χρόνο πέφτουν θύματα εργατικών «ατυχημάτων», ενώ 8.000 απ’ αυτούς χάνουν τη ζωή τους.
Στην Ελλάδα, κάθε τρεις μέρες γίνεται ένα θανατηφόρο «ατύχημα», ενώ δεκάδες είναι αυτοί, κάθε μέρα, που τραυματίζονται σοβαρά ή/και μένουν ανάπηροι. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα ιδιαιτέρως, ο αριθμός των «ατυχημάτων» που εμφανίζεται κατά καιρούς στις εφημερίδες απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα. Αν πάρουμε ως βάση υπολογισμού τα δικά μας βιώματα, τότε, στα τριάντα χρόνια του εργατικού μας βίου έχουμε δει δεκάδες δάκτυλα και καρπούς ολόκληρους να κόβονται μαζί με λαμαρίνες, χέρια ολόκληρα να ζυμώνονται μαζί με το ζυμάρι σε κυλίνδρους ζύμωσης, δάκτυλα και καρποί να πρεσάρονται και να τρυπιούνται σε πρέσες διαμόρφωσης και διάτρησης, χέρια και πόδια να κόβονται σε σιδεράδικα. Από όλα αυτά που τα είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια στα τριάντα αυτά χρόνια, μόνο ένα απ’ αυτά τα «ατυχήματα» δηλώθηκε ως εργατικό, κι αυτό γιατί, τι σύμπτωση..., ο «ατυχήσας» ήταν αδερφός του διευθυντή του εργοστασίου...
Από τα προσωπικά μας βιώματα αλλά και από μαρτυρίες άλλων, κατά καιρούς συναδέλφων μας, εργαζομένων γνωρίζουμε λοιπόν πολύ καλά ότι οι αριθμοί δεν ανταποκρίνονται σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα.
Δεκάδες εργαζόμενοι πέφτουν καθημερινά θύματα του καπιταλιστικού κυνηγητού για την μεγιστοποίηση του κέρδους της επιχείρησης μέσω της αποτελεσματικότερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης των εργαζομένων. Και προϋπόθεση γι’ αυτή τη μεγιστοποίηση είναι αφενός η μείωση του «άμεσου κόστους εργασίας» (όσο το δυνατόν λιγότεροι εργαζόμενοι να αποδίδουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ανειδίκευτη εργατική δύναμη σε τομείς που απαιτούν ειδικευμένη εργατική δύναμη), και αφετέρου η μείωση του «έμμεσου κόστους εργασίας» (εκμηδένιση του κόστους όσον αφορά την υγιεινή στους χώρους εργασίας και την επαγγελματική ασφάλεια). Η ακατάπαυστη προσπάθεια καθενός αφεντικού, ξεχωριστά, να μειώσει αυτά τα κόστη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στα «ατυχήματα».
Όταν όμως γνωρίζει κανείς με μαθηματική ακρίβεια τι πρόκειται να συμβεί, τότε δεν δικαιούται να μιλά για «ατυχήματα». Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε εκ προθέσεως αδιαφορία για τη σωματική ακεραιότητα και ζωή των μισθωτών, κι αυτή τη πραγματικότητα δεν την καθρεφτίζει ο όρος «ατύχημα» αλλά ο όρος δολοφονία. Το Κράτος φροντίζει για την κατά το δυνατόν απρόσκοπτη καθημερινή λειτουργία της κοινωνικής σχέσης στην οποία ζούμε και που λέγεται καπιταλισμός.
Για να μην αμφισβητηθεί και κινδυνεύσει αυτή η σχέση, το Κράτος παίρνει κατά καιρούς, μετά και από πίεση των εργαζομένων, διάφορα μέτρα για να φρενάρει λίγο όσα μεμονωμένα αφεντικά
συμπεριφέρονται «ακραία» και στο κυνήγι της μεγιστοποίησης του ατομικού τους κέρδους δημιουργούν τις προϋποθέσεις αμφισβήτησης, εκ μέρους των μισθωτών, της κοινωνικής σχέσης γενικά κι όχι απλώς μιας πτυχής αυτής της κοινωνικής σχέσης. Η Γ.Σ.Ε.Ε, τα Εργατικά Κέντρα και τα Κομματικά συνδικάτα υλοποιούν την Κρατική εργατική πολιτική στους χώρους εργασίας, παρόλες τις κατά καιρούς συγκρούσεις Κράτους και Συνδικαλιστών.
Επομένως, η ακηδεμόνευτη αυτο-οργάνωσή μας στους χώρους δουλειάς πρέπει να στοχεύει και στη δημιουργία των ασφαλέστερων κατά το δυνατόν συνθηκών εργασίας, για να μη δολοφονούμαστε με την πρώτη...»ατυχία». Λέμε «κατά το δυνατόν», γιατί γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ασφαλείς συνθήκες εργασίας στον καπιταλισμό. Η ύπαρξη του καπιταλισμού και η καθημερινή αναπαραγωγή του προϋποθέτει σοβαρούς τραυματισμούς, αναπηρίες και δολοφονίες μισθωτών σε καθημερινή βάση.
Γιατί καπιταλισμός σημαίνει καθημερινή ακατάπαυστη προσπάθεια αποτελεσματικότερης για τα αφεντικά εκμετάλλευσης των μισθωτών που απασχολούν. Κι αυτή η καθημερινή επιδίωξη των αφεντικών αφήνει καθημερινά πίσω της νεκρούς και ανάπηρους μισθωτούς. Καπιταλισμός σημαίνει στην πραγματικότητα ελεγχόμενη παράνοια, κι αυτήν την παράνοια αποδίδει θαυμάσια το κατωτέρω ποίημα του Στράτου Αρβανιτίδη (περιοδικό «Τραμ», Οκτώβριος 1987, τρίτη διαδρομή, τρίτο τεύχος).
ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ
Από την αρχική είσοδο / μέχρι την τελική έξοδο / του εργοστασίου παραγωγής αυτοκινήτων / προγραμματισμένοι ηλεκτρονικοί αποστακτήρες / ρυθμίζουν τα μέγιστα και τα ελάχιστα / αφήνοντας να λιπάνει το δίκτυο / η βέλτιστη ποσότητα φοβίας. / Κι άμα στομώσει από κρέας το εργαλείο ειδικευμένοι τεχνίτες σπεύδουν / και γρήγορα αποκαθιστούν / τη σιδερένια ακρίβεια. / Από την πρέσα που σχηματίζει [διαμορφώνει] / μέχρι την πρέσα που ισοπεδώνει. / Ανάμεσα σε δυο ουρανούς / ο ορίζοντας / με το στόμα κλειστό / καταβροχθίζει. Ιούλιος 2004.
[Το κείμενο που μόλις διαβάσατε μοιράστηκε ως προκήρυξη τον Ιούλιο του 2004. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε κάποιοι σύντροφοι μας εργάστηκαν για μερικούς μήνες στις αποθήκες της εταιρίας Βασιλόπουλος, που εδρεύουν στη Μάνδρα Αττικής.
Μια σύνοψη των όσων είδαν και όσων τους είπαν εργαζόμενοι που εργάζονται εκεί αρκετά χρόνια (συγκεκριμένα, στους χώρους που γίνεται η εκτέλεση των παραγγελιών, το λεγόμενο Picking - και η φόρτωση των προϊόντων στα φορτηγά της εταιρίας): η εταιρία αυτή ασκεί συνεχή καθημερινή πίεση στους εργαζόμενους για αύξηση της παραγωγικότητάς τους σε βαθμό ώστε να επιτυγχάνεται η προβλεπόμενη από την εταιρία «νόρμα παραγωγής κατ’ άτομο». Μέσω του σκάνερ που χειρίζεται κάθε εργαζόμενος για την εκτέλεση των παραγγελιών η εταιρία ελέγχει τους εργαζόμενους σε κάθε δευτερόλεπτο του ωραρίου εργασίας τους. Γίνεται «μηνιαία αξιολόγηση» της παραγωγικότητας καθενός εργαζόμενου, και αν η παραγωγικότητα του κρίνεται «χαμηλή» ακολουθεί έγγραφη επίπληξή του. Ή υπερωριακή εργασία είναι στην ουσία υποχρεωτική αφού η όποια «άρνηση προσφοράς της ισοδυναμεί με απόλυση. Αποτέλεσμα για την εταιρία: ο ίδιος αριθμός εργαζομένων που πριν εξυπηρετούσε 90 καταστήματα, τώρα (το 2005) εξυπηρετεί σχεδόν 140. Αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους: κάθε εβδομάδα οδηγείται στο νοσοκομείο ένας εργαζόμενος με σοβαρότατα τραύματα.
Ιδού η αμηχανία μας: πως να τονίσουμε όσο του πρέπει τον καθημερινό σφαγιασμό των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, τη στιγμή που πολλοί ήδη θεωρούν υπερβολικό τον απλό ισχυρισμό μας ότι τα εργατικά «ατυχήματα» είναι κατά πολύ περισσότερα από όσο ισχυρίζονται οι καπιταλιστές και τα φερέφωνα τους ότι είναι. Μήπως από πολλούς θεωρηθούμε «τερατολόγοι» αν επιχειρήσουμε να τον τονίσουμε όσο του πρέπει;)
* Δημοσιεύτηκε ως κύριο άρθρο στο δελτίο «Για μια Αναρχοκομμουνιστική-Κοινοτιστική Κοινωνική Αρμονία», τεύχος 27, τέλη 2006.
